Saya resah. Saya gelisah. Benarlah kata orang, malang memang tak berbau. Sudahlah jatuh di timpa tangga pulak *sigh* Kenapa saya? Kenapa sekarang? Tapi semuanya salah saya. Saya sedar. Saya tahu. Tak perlu saya nak argue. Cuma saya rasa bersalah. Tak boleh nak henti kutuk diri sendiri. Saya mahu pulang. Saya mahu pergi jauh secepatnya *sigh*
Esah pesan, "Bacalah doa nabi Yunus. Tenangkan hati di kala kesusahan". Terima kasih saya sudah sedikit tenang. Terima kasih Tuhan.
Uda pesan, "Belanjalah makan. Amik hati." Ya, saya sudah fikirkan alternative yang lain.
Pijoi pesan, "Go awak go. Just wave and say goodbye". I said I'm serious but I'll do it slowly and quietly and dissappear.
Jika saja saya dapat putarkan masa. Jika saja doraemon wujud. Tentu mudah urusan saya. Tidak perlu saya seresah ini. Tapi itu hanyalah jika. Apa yang pasti, saya perlu buat sesuatu. PERLU! Tapi bagaimana? *sigh*
skip to main |
skip to sidebar
Sebuah rentetan klasik untuk masa depan
4 comments:
hahaha...so far ni la entry paling lawak sy penah bace. go awk go..!
lawak bendenye??
tak lawak ok. awk mmg slalu rs lawak bile sy tak lawak tau.
menyampah!!!
lalinkuu...mungkin, peristiwa ni akan buat ko ingat Intel selama-lamanya. N bile dikenang balik mungkin ko rase lawak (yela, not now la..now tak lawak lagi hehe)
tp tu la, mebe sbb bende ni buat ko igt intel.nnt dah sukses pun intel masih dimemori hehe.
go links go!
hehe dh ok kot. diorg cm xkesah je.aku je gelabah lebey;p tp still aku tobat! lps ni aku ingat2 laa.
Post a Comment